Column Ernst de Jong: 'Vechten tegen de elementen'

Ernst de Jong is een 56-jarige geboren Amsterdammer die sinds 2006 in Nieuw Oosteinde woont. Hij werkte 28 jaar als handelaar in grondstoffen, maar timmert dit jaar als zelfstandig ondernemer aan de weg. Naast diverse opdrachten als Consultant en Interim Manager, verkoopt hij bestaand hout, uit Rusland in de Benelux. Dit hout wordt weer gebruikt in het interieur of er worden weer meubels van gemaakt. Schrijven vindt hij leuk, vandaar dat hij zich aansloot bij de redactie van Radio Aalsmeer en nu ook als columnist. Iedere twee weken verschijnt er een pennenvrucht van zijn hand. Vandaag column nummer 48: ‘Vechten tegen de elementen’.

Stampend op de trappen van mijn 42 jaar oude fiets probeerde ik via de Aalsmeerderweg naar het oude dorp te rijden. De voorjaarsstorm Dudley kende geen medelijden met mij noch met mijn geliefde oude barrel. Daar zwoegde ik dan op mijn eerste nieuwe fiets, een echte Gazelle fiets notabene, die ik met het geld van mijn eerste vakantiebaantje bij de toen alom bekende modezaak Kreymborg bij elkaar had gespaard.

Daar was ik trots op zeg. Voor de eerste keer een nieuwe fiets in plaats van een afdankertje die al behoorlijk roestig was. Maar goed mijn trouwe stalen ros werd van de week links en rechts ingehaald door oud en jong, relaxed zittend op hun mooie e-bike. Eerlijk is eerlijk de glans is wel een beetje van mijn fiets verdwenen, het comfort van mijn zadel is buitengewoon slecht te noemen, hetgeen ervoor zorgt dat ik het gevoel heb dat ik letterlijk platzak ben. Zowel het stuur als ook mijn bagagedrager, die met ijzerdraad bij elkaar wordt gehouden, zijn behangen met van die lichtjes die je kan gebruiken wanneer je eigen verlichting het niet meer doet. Dat ziet er dus wel gezellig uit met al die lichtjes. Het lijkt net een kerstboom. Het handige van mijn fiets is dat, wanneer de kinderen een avondje willen stappen of een feestje in Aalsmeer hebben, zij graag mijn fiets lenen. Want als stapfiets doet hij nog prima dienst en je hoeft niet bang te zijn dat hij gestolen wordt. Slechts één keer hebben mensen de fiets ongevraagd geleend en in de struiken bij de kapper in de Hadleystraat gegooid alwaar wij hem terug hebben gevonden.

Maar goed, omdat ik mijn meerdere heb erkend in storm Dudley ben ik bij de Machineweg rechtsaf geslagen en bij de Oosteinderweg nog een keertje. Heerlijk hoor die wind in de rug, ik ga als een tierelier. Bij het Oosterbad sla ik links af want ik wil richting het Schinkelbosje in de hoop dat daar enige beschutting is tegen de wind. Bovendien zijn er altijd wel een paar grote Schotse Hooglanders te bewonderen.

Op een gegeven moment kom ik een boswachter tegen die stond te turen in een bosje. Ik stap af van mijn fiets, zodat alles wat geplet dreigde te worden door mijn Spartaanse zadel even op adem kon komen. De boswachter had tot mijn verbazing een aantal kippen gespot die al tokkelend door elkaar liepen. Volgens de boswachter zouden deze kippen geen lang leven beschoren zijn, omdat hij ervan overtuigd was dat gedurende de nacht er altijd wel een vos of marter zou zijn die de beestjes zou verorberen. Tsja, dat klinkt hard, maar het is blijkbaar de natuur. Ik stap weer op de fiets en rij nog even langs de supermarkt waar ik een lekker bakje vega kipshoarma koop voor het avondeten. Ik ben geen veganist, maar ik heb er ook niets op tegen. En na mijn interessante fietstocht door Aalsmeer kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om echt kippenvlees te kopen.

Ernst de Jong

Gepubliceerd: 20 februari 2022 om 12:00 uur, geschreven door Elbert Huijts