Column: "Vrouwelijke brievenbussen"

Op radioaalsmeer.nl verschijnt iedere zondag een nieuwe column geschreven door en voor een Aalsmeerder of Kudelstaarter. Deze week Mandy van der Zwaard. Haar vijfde column is getiteld: “Vrouwelijke brievenbussen“.

Jarengeleden maakten wij als promotie voor ons – toen – nieuwe bedrijf een stapel ansichtkaarten met een daarop een kennismakinggroet. Die bezorgden we persoonlijk bij mensen in de brievenbus. Tijdens het bezorgen kon ik niet voorkomen dat de vergelijking met vrouwen mijn brein binnen sijpelde.
Pasgeleden liep ik zelf weer mee om ons blad InKudelstaart te bezorgen en weer viel de overeenkomst tussen brievenbussen en vrouwelijke kenmerken mij op. Wat vind jij?

Het is opvallend hoe ze allemaal een eigen personality hebben. Ze zijn statig of mooi. Sierlijk of slordig. Stoer of sober. Elk huis heeft een sleuf met een eigen uiterlijk en karakter. Eén ding is zeker; voor mij zal het nooit meer zomaar een ‘gleuf’ zijn.
Net als wij zijn ze groot, klein, gekleurd, wit, zwart; kies maar uit. Bij de ene schuurt een harde borstel de velletjes van je nagelriemen, bij de ander moet je ongeveer je hele hand in de opening wroeten om een enigszins schappelijk resultaat af te leveren. Ze staat op hoge poten of is juist laag-bij-de-gronds. Sommige zijn opvallend aanwezig of juist verscholen in een – nodig bij te werken – oerwoud.

Het gebeurt ook dat je al aan het begin van het erfpad ruikt; hier moet ik niet te veel voelen, dit is niet geen frisse bedoening. Of je treft een stroeve tante; dan krijg je met moeite je hand in de opening. Als dat lukt zonder voortijdig klem te komen zitten, is dat echt bevredigend.
Lastig zijn wel die gevallen met een passief agressieve houding. Als ik ze niet met de juiste gevoeligheid behandel, klapt ze keihard de klep weer op mijn vingers. Anderen houden juist van een stevige aanpak; daar moet ik de opening zowat opentrekken.

Het ergste zijn die uit het rijkere segment, die waar je in de gaten wordt gehouden. Sta ik daar met het schaamrood op mijn kaken in de camera te kijken terwijl ik in een onwillige opening sta te friemelen. Nee, geef mij dan maar de uitgewoonde versies; die doen het minst zeer aan je vingers. Openen zich bij wijze van spreken al als je het tuinpad opkomt lopen.

Moraal van het verhaal? Geen idee! Maar als de postbode klaagt over je brievenbus, kijk dan niet gelijk naar je vrouw.

Mandy van der Zwaard (1970) is niet alleen vrouw van Jos, maar ook moeder van drie, schoonmoeder en oma van een. Ze is Doopsgezind van aard, organiseert regelmatig evenementen en heeft een eigen bedrijf als uitgeefster en grafisch vormgever.  Zo is bijvoorbeeld ‘ InKudelstaart ‘, het huis-aan-huisglossy van Kudelstaart uit haar koker. Maar haar grootste liefde is schrijven.  “Schrijven is voor mij overleven. En al is mijn pen soms scherp, het is nooit gemeen bedoelt en ik denk dat de wereld dat goed kan gebruiken. Ik ben voor menselijkheid, vraag me altijd af ‘waarom?’ en overgooi dat met een vleugje gekscherendheid.”

Gepubliceerd: 23 november 2025 om 9:00 uur, geschreven door Elbert Huijts