Column 'Breek in de Week': We gaan

Truus Oudendijk maakte jarenlang het overbekende kettinggesprek en schreef ook wekelijks een column voor het Witte Weekblad  Na het verdwijnen van deze lokale Aalsmeerse krant, verschijnt iedere woensdag om 12.00 uur de column op de website van Radio Aalsmeer. Onder de titel ‘Breek in de Week’ de wekelijkse kijk op de wereld om ons heen door Truus Oudendijk. Deze keer: “We gaan”.

Ons hele leven doen wij al dingen waarvan mensen zeggen: “Dat je dat durft” of:  “Is dat wel verstandig?” Het begon al bij mijn lieve buurvrouw van voeger, toen ik nog in het Farregat woonde. Ze noemde mij een ‘brok onverstand’. Dat ging toen alleen maar over een cake die in de oven stond terwijl ik ergens anders op visite was. Maar ik had een nieuwe oven met een uitstel functie, bakken op afstand zeg maar. Ik vond het geweldig, altijd al gek geweest op een geautomatiseerd huishouden. En het ging gewoon goed. Onze reis door alle thuislanden in Zuid Afrika ten tijden van de apartheid, leverde ook het nodige commentaar op: niet doen, veel te gevaarlijk. We hadden de camper volgeplakt met stickers: Holland is OK en zijn alleen maar leuke en aardige mensen tegengekomen. Een paar jaar later reden we in een jeep met tent op het dak door de Kalahariwoestijn. Vragen om moeilijkheden volgens velen. Helemaal probleemloos verliep dat niet, maar de obstakels die we tegenkwamen hebben we goed opgelost en het was een trip om nooit te vergeten. We namen alles altijd in overweging; wat is wijs? Wat is niet wijs? Hoe pakken we het aan? En als we niet al te veel gevaren zagen, gingen we het vervolgens gewoon doen.

Dat dilemma is er nu weer. Het advies is thuisblijven. We bivakkeren de meeste tijd in huis en tuin, wandelen elke dag een rondje met de hond, doen boodschappen en passen af en toe op onze kleinkinderen. We voelen ons daar nog steeds redelijk veilig bij. Maar er is al tijden een afspraak bij de dochter in Zweden. Het plan was om in de mei vakantie al kamperend door Denemarken richting Zweden te rijden. Dat kan nu niet meer, Denemarken heeft de grenzen dichtgegooid en Duitsland weert ook reizigers. “Het gaat hem niet worden”, zeggen we tegen elkaar. “We doen er verstandig aan om thuis te blijven.” We volgen de corona cijfers nauwgezet, wachten de persconferentie van de minister president af, wie weet versoepelen de regels wel eind april. Dat doen ze niet, die worden opgeschoven naar eind mei. Maar de veerboot naar Zweden vaart nog steeds, Zweden vindt bezoekers prima, als ze maar afstand houden. Een telefoontje naar de Stenaline vertelt ons dat er geen mensen bij de grens worden tegengehouden. Wij gaan samen in overleg. Voor wie zijn wij een gevaar? En wat voor risico lopen wij? Wij vinden dat dat meevalt.

We hebben een kleine maar luxe camper, van alle gemakken voorzien.

Eigen toilet, eigen douche, eigen bed, koelkast en kookfaciliteiten. We hebben niks of niemand nodig. “We gaan” zegt manlief. Ik ben het met hem eens, maar lig van die beslissing ’s nachts nog wel wakker. We boeken de boot, reserveren voor de veiligheid een hut, ook al is het de dagboot. Halverwege de nacht vertrekken we. Voor drie dagen eten mee en een picknick koffertje met een salade, kaasjes, crackers en een flesje wijn voor aan boord.

Probleemloos passeren we de grens, geen controle te bekennen. In één rit door naar de veerboot. We zijn de enige camper tussen alleen maar vrachtvervoer. En nu zit ik in Zweden, nog steeds geïsoleerd, maar wel midden in het bos, bij mijn eigen kinderen.

Foto: Truus Oudendijk (eigen foto)

Gepubliceerd: 29 april 2020 om 12:00 uur, geschreven door Elbert Huijts