Column Truus Oudendijk: "Powerboost"

“Je hoeft geen andere kleren mee te nemen hoor”, zei mijn echtgenoot, toen ik mijn fietsplan uitlegde. Buienradar is zijn leidraad en hij bestookt me de hele dag met weersvoorspellingen: “Het blijft droog; prima fietsweer”.

Bij de brug over de Ringvaart was ik al zeiknat. Nu heb ik de neiging niet naar hem te luisteren, dus in mijn fietstas zat wel degelijk een droge outfit. Maar over powerboost gesproken, 7 uur ’s morgens in de gietende regen naar Bloemendaal fietsen, is absoluut een magische ervaring. Ik nam het Liniepad, dat voelde in eerste instantie als de verkeerde kant op, want richting Rijsenhout. Maar dan…, de borden vertelden mij dat ik de vleermuizen vliegroute volgde, een spirituele beleving, want wat een verademing in vergelijk met de Aalsmeerbaan, nu in ruste maar ik heb het angstige vermoeden dat dat van tijdelijke aard is. Als tegenligger trof ik een groepje blankbruine  koeien waarvan een van de dames hardnekkig de doorgaande route bleef blokkeren. Ik ging de discussie met haar aan. “Wat spreken we af? Ga ik door de berm? Of jij aan de kant?” We bereikten zomaar een compromis. En dat kun je in deze tijden van kleuren discussies bepaald een doorbraak noemen. Ik fietste over dijken, langs weilanden, door parken en over wildroosters. De hele Groene As is aan mij voorbij gegaan. Als je de knop van ‘rotweer’ in je hoofd omzet is regen alleen maar nat. En ook niet meer dan dat.  “Slecht weer bestaat niet” zegt de Zoon altijd. “Er is alleen maar slechte kleding”. Ook daar heb ik patent op. Mijn smetteloze – net nieuwe, dus zuinig op – witte gympen zaten in no time onder de spetters schapenpoep. Ik kwam kuddes van die meiden tegen en heb ze allemaal liefdevol toegesproken. In Haarlem verdwaalde ik hopeloos. Stom, want het is de stad van mijn jeugd. Maar ik dacht het beter te weten dan de fietsknopen app en werd dus vermanend toegesproken door een ingeblikte GPS mevrouw: “Klopt je route nog?” om een paar km verderop blij te roepen: “Je bent er weer”. Een half uur te laat was ik op mijn afspraak met de Zoon, maar het was droog en ik heb in de zon met mijn kleinkinderen gewandeld. Om 7 uur ’s avonds nam ik de route in omgekeerde volgorde. Stralend weer. In de buitenwijken van Haarlem wandelden hele volksstammen gesluierde medeburgers door de stadsparken. Gezellig even met man en kinderen van het mooie weer genieten. Ik waande mij in het buitenland. De hemel in de verte werd echter steeds zwarter. “Waar ben je?” belde manlief, “Het is hier noodweer”. “Geen idee”. Bij het volgende knooppunt bleek ik op de IJweg te zijn en daar brak de hel los. Een lieve mevrouw sprak mij aan: “Heb je geen Corona? Kom dan binnen wachten”. Manlief die een licht schuldgevoel had over zijn slechte advies van die ochtend stond even later op de stoep om mij op te halen.

Veel mensen zijn in deze hectische tijd toe aan ontstressen, op zoek naar vertrouwen in de toekomst en vooral in zichzelf: Ga fietsen! En doe dat vooral in de regen.

Truus Oudendijk

Foto: Truus Oudendijk

Gepubliceerd: 24 juni 2020 om 21:26 uur, geschreven door Elbert Huijts