Column Truus Oudendijk: "Weekendje weg"

Truus Oudendijk maakte jarenlang het overbekende kettinggesprek en schreef ook wekelijks een column voor het Witte Weekblad  Na het verdwijnen van deze lokale Aalsmeerse krant, verschijnt iedere woensdag om 12.00 uur de column op de website van Radio Aalsmeer. Onder de titel ‘Breek in de Week’ de wekelijkse kijk op de wereld om ons heen door Truus Oudendijk. Deze keer: “Weekendje weg”.

“Weet jij iemand die een vaatwasser en wasmachine kan gebruiken?” vroeg een vriendin. Zij krijgt nieuwe apparatuur en moet van de oude af. De zoon heeft een wasmachine die lekt en een vaatwasser die gammel is. Haar machines zijn van een merk dat een leven lang mee gaat, dus ik zeg onmiddellijk ja. Op vrijdagmorgen lopen wij samen door de plaatselijke supermarkt als ze belt: “de apparaten staan klaar”. Maar de camper staat gepakt, het plan is binnen een uur te vertrekken, we lopen hier alleen voor de laatste boodschappen. “Dit moet eerst”, zegt Man. We racen naar huis om een ‘hondje’ te halen. Een briljante naam voor een plankje op vier wielen en een onmisbaar attribuut voor dit soort acties. De apparaten blijken niet met zijn tweeën, maar met zijn drieën te zijn. Ze staan klaar in de hal van het appartement, maar moeten naar de garage beneden. Man tilt de machines op, ik schuif het hondje eronder. Drie keer met de lift op en neer, met van die zelfdenkende deuren die dicht gaan als wij er nog tussen zitten. Ik gooi alles wat ik aan heup heb in de strijd. Beneden kijken we elkaar aan, drie machines in één Suzuki gaat hem niet worden. Het betekent gewoon drie keer rijden en flink wat tillen. De wasmachine is de enige die protesteert, die loost als dank nog een flinke plens water voor de lift en valt bijna van het karretje af, dat helemaal scheef zakt door het gewicht. En dan valt ons oog op de invalide bus van onze vriend: automatische deuren en een laadklep: “Ga jij de sleutels even halen”, zegt Man. Een kwartier later zit alles erin en rijden we naar huis om de apparaten zolang in de loods te plaatsen. Nog even uitladen, bus terugbrengen en dan kunnen we weg. Maar dan gebeurt waar Manlief al voor vreesde: de achterklep kan niet open. Wat hij ook probeert met de afstandsbediening, geen enkele reactie. De accu is leeg. Ik zet onze auto er vlak naast en we proberen nog de truc met de startkabels. Zonder resultaat. Daar staan we, drie apparaten in een bus, die niet open kan, maar maandag wel nodig is om onze vriend te vervoeren. “De zijdeur”, zegt Manlief, die nooit voor één gat te vangen is. Hij fabriceert een helling van een paar planken en ik mobiliseer een Pool met spierballen. Een half uur later is de bus weer thuis en sta ik in het souterrain van het appartement het waterballet op te dweilen. Een buurman die net uit de lift stapt valt achterover van verbazing. “Ik ben de nieuwe schoonmaakster”, leg ik uit.

Vier uur ’s middags zit ik in de zon aan een Aperol Spritz, met uitzicht op de dijk. In Zeewolde of alle places. Maar die borrel heb ik verdiend.

Truus Oudendijk

Gepubliceerd: 4 juni 2020