Column Truus Oudendijk: 'We mogen weer'

Truus Oudendijk maakte jarenlang het overbekende kettinggesprek en schreef ook wekelijks een column voor het Witte Weekblad  Na het verdwijnen van deze lokale Aalsmeerse krant, verschijnt iedere woensdag de column op de website van Radio Aalsmeer. Onder de titel ‘Breek in de Week’ de wekelijkse kijk op de wereld om ons heen door Truus Oudendijk. Deze keer: “We mogen weer”.

Gelukkig maar. Bijna alles kan weer, als we die anderhalve meter maar in acht nemen. Dat gaat mij wel lukken. Ik ben nogal van de vrije interpretatie, dus soms wordt het negentig centimeter, maar twee meter kan ook zo maar gebeuren. Het is net welke situatie zich voordoet en hoe de desbetreffende locatie is ingericht. In de winkels volg ik keurig de looproute, een regel die ik vervolgens letterlijk met voeten treed, want zodra ik bij de kassa ben, kom ik meestal tot de ontdekking dat ik iets vergeten ben dat bij de ingang ligt en moet ik tegen de looprichting in weer terug. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen. Helaas.

Wat is het fijn dat we eindelijk ook weer het zwembad in mogen. Maar ook daar zijn restricties aan verbonden. Eerst met zijn allen in de gymzaal; de banken staan in groepsformatie klaar zodat iedereen bij zijn eigen klasje kan verzamelen. Daar uitkleden, de badpakken moeten thuis al aan, en dan in ganzenpas door het hele gebouw langs dichte kleedkamers en afgeplakte douches de zwemzaal in. Het voelt alsof ik op schoolreisje ben. Het ontsmettingspompje bij de ingang sla ik over. Lijkt mij tamelijk onzinnig als je even later het chloor induikt. Dat hele ontsmettingsritueel vind ik trouwens flauwekul. Die jongens en meisjes die wekenlang onze supermarktkarretjes hebben schoongeboend bewonder ik zeer, alle waardering. Ik geloof dat het absoluut bijgedragen heeft om besmetting te voorkomen. Nu ze van hun taak ontheven zijn, moeten we het zelf doen en bij diverse winkels was dat altijd al het geval. Daar zet ik kanttekeningen bij. Er zijn mensen die bij het fietsersstoplicht hun mouwen over hun handen trekken om op het knopje te drukken, of ingewikkelde toeren met hun elleboog uithalen. Vervolgens  pakken ze bij de winkel gewoon de spuitfles met ontsmettingsmiddel. En dat hebben tientallen mensen voor hen ook al gedaan. Ik vind dat bijna komisch. Zeker als je bedenkt dat in die flesjes in de meeste gevallen alleen maar zeepsop zit en nul alcohol. Ik heb er eerlijk gezegd al die weken nooit bij nagedacht. Ik druk gewoon op alle knopjes, of het nou de lift of het stoplicht is en pak overal winkelmandjes en karretjes. Zonder de spuitfles te gebruiken. Thuis was ik mijn handen weer. Dat moet genoeg zijn.

Dat grootschalige en lawaaierige festiviteiten nog verboden zijn, vind ik persoonlijk niet erg. Ik zoek zelden de drukte op en ben allergisch voor massale evenementen. Ik word bij wijze van spreken al nerveus op de Geraniummarkt. Handen geven doen we nog niet, prima. Alleen hallo zeggen is ook genoeg. Maar mijn familieleden krijgen gewoon weer een knuffel. Mijn kinderen en kleinkinderen heb ik vanaf het moment dat ze het levenslicht zagen gekust en geknuffeld en dat ben ik al die tijd blijven doen. Volgens onze minister president is dat inmiddels ongevaarlijk en lopen we weinig kans door kinderen besmet te worden. Bepaald geen eyeopener. Ik ben blij dat ik dat zelf al had bedacht.

Truus Oudendijk

Foto: Truus Oudendijk

Gepubliceerd: 1 juli 2020 om 12:00 uur, geschreven door Elbert Huijts