Column Ernst de Jong: ' De mens en de natuur'

Ernst de Jong is een 56-jarige geboren Amsterdammer die sinds 2006 in Nieuw Oosteinde woont. Hij werkte 28 jaar als handelaar in grondstoffen, maar timmert dit jaar als zelfstandig ondernemer aan de weg. Naast diverse opdrachten als Consultant en Interim Manager, verkoopt hij bestaand hout, uit Rusland in de Benelux. Dit hout wordt weer gebruikt in het interieur of er worden weer meubels van gemaakt. Schrijven vindt hij leuk, vandaar dat hij zich aansloot bij de redactie van Radio Aalsmeer en nu ook als columnist. Iedere twee weken verschijnt er een pennenvrucht van zijn hand. Vandaag column nummer 21: ‘De mens en de natuur’.

Vorige week heb ik nog eens een fantastische natuurfilm bekeken die wordt ingesproken door David Attenborough. Je moet je het tafereel voorstellen dat een leeuwin voor haar jongen voedsel probeert te krijgen door op de Serengetti ergens in het noorden van Tanzania te jagen op een kudde zebra’s. Het is een enorm spannend schouwspel waarbij, in dit geval, de leeuwin aan het langste eind trekt en erin slaagt een oude zebra te verschalken. De oude zebra kon niet meer op tegen de kracht en de snelheid van de leeuwin. Waar ze in haar jonge jaren waarschijnlijk nog wel uit de voeten had kunnen komen, moest ze nu het onderspit delven. Het zijn de wetten van de natuur, hard en meedogenloos. Het is letterlijk een “survival of the fittest”, maar de leeuwinnen welpen kunnen weer een tijdje vooruit dankzij de jachtkunst van hun moeder. Een talent wat weldra zal worden overgebracht naar deze nieuwe generatie. Vele films zijn over dit thema gemaakt en miljoenen toeristen gaan elk jaar op safari om een tafereel zoals hierboven wordt omschreven te aanschouwen. We vinden het een natuurlijk fenomeen dat de zwakkere dieren het slachtoffer worden en dienen als overleving (voedsel) voor de jongere generatie. Kuddes proberen de jongere en oudere dieren wel te beschermen maar als het erop aankomt dan worden de zwakkere dieren toch het slachtoffer van hun natuurlijke vijanden.

In mijn column ‘De BV Nederland – de Mens – de Natuur‘ van juni vorig jaar heb ik het al eens genoemd. De mens is een onderdeel van de natuur en, hoe graag we het misschien ook wel willen, wij kunnen ons daar niet aan onttrekken. Ook de mens, hoe slim we onszelf ook vinden, heeft natuurlijke vijanden en het laatste jaar is dat overduidelijk het Covid-19 virus dat een pandemie heeft veroorzaakt. Deze vijand laat zich niet zomaar verslaan en het lijkt erop dat we een manier moeten vinden hoe er mee om te gaan. Verdwijnen zal het virus niet zo maar, nee we zullen er mee moeten leren leven.

Aanvankelijk dachten wij dat door een lockdown de intermenselijke contacten zo beperkt zouden zijn dat het virus niet zou worden overgedragen en ja, dat is ook zo, maar zodra we de teugels iets laten vieren, of het nu het uitgaansleven, de kerstinkopen of een avondje op visite bij vrienden is, het virus steekt altijd weer de kop op alsof het niet weg is geweest. Na  twee van deze Corona golven en een derde waarschijnlijk in aantocht is het tijd om de balans op te maken. Wij zitten in de tweede lockdown, winkels en horeca zijn voornamelijk gesloten, zelfs scholen hebben vele weken hun deuren niet opengedaan voor de jongeren onder ons. Het kost miljarden, de economie lijdt grote schade, en het welzijn van de mensheid jong en oud lijdt er dusdanig onder dat je jezelf moet afvragen of het middel niet ernstiger is dan de kwaal.

Net als in juni wil ik er nogmaals voor pleiten dat we, als onderdeel van de natuur, iets meer risico’s gaan nemen. Dit keer met het comfort dat het hele vaccinatieproces is begonnen en vele ouderen reeds een vaccinatie hebben gekregen. Ik wil er zeer voor pleiten om winkels weer open te doen en ook de horeca zou binnen redelijke grenzen weer op moeten gaan. De anderhalve meter zullen we binnenshuis nog wel in acht moeten nemen, en niet enkel en alleen uit economisch belang, maar zeker ook voor het welzijn van de mensheid, jong en oud, moeten we ons weer gaan gedragen als sociale wezens. Dit zal zeker slachtoffers veroorzaken, ouderen al dan niet ingeënt en ook mensen van jongere leeftijd, vaak met onderliggend lijden, zijn dan een risicogroep die moet uitkijken en wellicht de wedstrijd gaat verliezen. Wanneer je inzoomt op individuele voorbeelden is dit hartverscheurend en niet te verdedigen, maar wat we nu aan het doen zijn is zo overduidelijk. Je hoeft niet eens in te zoomen om te begrijpen dat we zo niet op het goede pad zitten.

Het uitgangspunt van de RIVM of het OMT, om zoveel mogelijk mensen in leven te houden, moet naar mijn mening aangepast worden. Een nieuwe focus van herstel van het welzijn van de mensen zou hier centraal bij mogen staan. Ik weet dat dit een bijzonder moeilijke ethische discussie is die je niet moet aangaan door te protesteren en zeker niet door rellen te schoppen in de diverse steden. Nee, laten we met respect voor elkaars mening open staan voor een nieuwe invalshoek en werken aan een duurzaam herstel van het welzijn van de mensheid en de maatschappij.

Ik wil er graag aan toevoegen dat deze column niet bedoeld is als kritiek op de overheid. Vergeet niet, deze pandemie is voor ons allemaal een nieuw fenomeen. Ik probeer de crisis enkel vanuit een invalshoek te belichten waarbij de natuur centraal staat. Er is keihard gewerkt door heel veel mensen om deze crisis te bestrijden. Dat verdient sowieso een groot compliment, maar ik ben bang dat wat we nu doen op termijn niet houdbaar is.

Ernst de Jong

Foto: Pixabay

Gepubliceerd: 7 februari 2021 om 14:00 uur, geschreven door Elbert Huijts