Column Ernst de Jong: 'Ieder mens is gelijk, of toch niet?'

Ernst de Jong is een 56-jarige geboren Amsterdammer die sinds 2006 in Nieuw Oosteinde woont. Hij werkte 28 jaar als handelaar in grondstoffen, maar timmert dit jaar als zelfstandig ondernemer aan de weg. Naast diverse opdrachten als Consultant en Interim Manager, verkoopt hij bestaand hout, uit Oost-Europa in de Benelux. Dit hout wordt weer gebruikt in het interieur of er worden weer meubels van gemaakt. Schrijven vindt hij leuk, vandaar dat hij zich aansloot bij de redactie van Radio Aalsmeer en nu ook als columnist. Iedere twee weken verschijnt er een pennenvrucht van zijn hand. Vandaag column nummer 51: ‘Ieder mens is gelijk, of toch niet?‘

Orhan en zijn moeder wachten bij de tramhalte op lijn 12. Orhan is 8 jaar en is geboren in Syrië. Vorig jaar heeft hij zijn vader verloren als gevolg van het bloedige schrikbewind dat het leger van Assad in zijn geboorteland aan het voeren is. Gevlucht uit z’n land, de eerste acht maanden gewoond in een overvol opvangcentrum in Nederland en nu dan weer verhuisd naar een tijdelijke woning in Amsterdam samen met andere Syrische vluchtelingen die hij en zijn moeder helemaal niet kennen. Zijn moeder probeert wat te verdienen door als naaister kleren te repareren. Het is geen vetpot. Zo’n reisje met de tram is een heel avontuur en de kosten voor ov-kaartje hakken behoorlijk in het budget. Hoewel ze hier in Nederland veilig zijn, voelen ze zich niet altijd welkom en kijken mensen ze soms een beetje argwanend aan. Gelukkig mag hij sinds kort naar school maar of hij en zijn moeder in Nederland mogen blijven is nog onduidelijk daar de Nederlandse overheid er nog niet helemaal van overtuigd is dat zij geen economische vluchtelingen zijn.

Bij dezelfde tramhalte staat ook Sviatoslav met zijn moeder. Sviatoslav is van dezelfde leeftijd en is drie weken geleden in Nederland aangekomen. Zij wonen bij mensen thuis die heel gastvrij de bovenverdieping ter beschikking hebben gesteld. Er is volop speelgoed waar Sviatoslav mee mag spelen en hij mocht meteen naar school. Hij en zijn moeder gaan gezellig in het Vondelpark wandelen. Ze laten hun paspoort zien en mogen gratis met de tram mee. Er is al een Burgerservicenummer voor ze aangevraagd, zodat de moeder naast de financiële toelage, die ze van de overheid krijgen, ook binnenkort weer een baantje kan zoeken. Deze ongelijkheid is voor mij zeer schrijnend en tegelijkertijd weten wij dat het slechts een paar maanden duurt voordat ook de Nederlanders zich vertwijfeld gaan afvragen waarom Oekraïners zomaar woningen toegewezen krijgen die ook prima zouden kunnen dienen voor de starters die in Nederland zijn geboren en getogen.

Ondertussen doet de EU een serieuze poging om met sancties de elite in Rusland op de knie te krijgen. Ik denk niet dat meneer Poetin zich hier veel van zal aantrekken. Zijn miljarden roebels en andere valuta, zijn veilig gestald en dus eet hij er geen boterham minder om.

Net als in Iran en Noord-Korea zijn voornamelijk de gewone mensen de dupe van de sancties en de isolatie op het wereldtoneel.

De bevoorrading van het land droogt langzaam maar zeker op, de prijzen in de supermarkten in Rusland gaan stevig omhoog zodat de gemiddelde Rus moeite heeft om rond te komen. De Russen zullen uiteindelijk, met gevaar voor eigen leven, gaan protesteren en tegen hun leider(s) in Moskou opkomen. Wellicht gaat ook dan het leger ingrijpen en vluchten miljoenen Russen naar Europa omdat ze hun leven niet zeker zijn in hun geboorteland. Bij mij rijst dan de vraag, hoe gaan we met deze mensen om wanneer ze bij de Wit-Russische – Poolse grens aankomen. Sturen we ze terug, net als de Syriërs 5-6 maanden geleden werden teruggestuurd of ontvangen we de Russen met open armen zoals wij nu ook de Oekraïners gastvrij ontvangen?

Het geeft maar weer eens aan hoe moeilijk het is om een beleid te voeren dat eerlijk is voor álle mensen die op de vlucht zijn voor terreurregimes in hun eigen land, ongeacht waar je vandaan komt.

Ernst de Jong

Foto: Pixabay

Gepubliceerd: 3 april 2022 om 12:00 uur, geschreven door Elbert Huijts