Column Ernst de Jong: Dodenherdenking 2022

Ernst de Jong is een 56-jarige geboren Amsterdammer die sinds 2006 in Nieuw Oosteinde woont. Hij werkte 28 jaar als handelaar in grondstoffen, maar timmert dit jaar als zelfstandig ondernemer aan de weg. Naast diverse opdrachten als Consultant en Interim Manager, verkoopt hij bestaand hout, uit Oost-Europa in de Benelux. Dit hout wordt weer gebruikt in het interieur of er worden weer meubels van gemaakt. Schrijven vindt hij leuk, vandaar dat hij zich aansloot bij de redactie van Radio Aalsmeer en nu ook als columnist. Iedere twee weken verschijnt er een pennenvrucht van zijn hand. Vandaag column nummer 53: ‘Dodenherdenking 2022‘.

Als kind mocht ik met mijn vader mee naar de duinen bij Bloemendaal om de dodenherdenking bij te wonen. Natuurlijk vind je de hele ceremonie, als mannetje van pak ‘m beet 9 jaar een beetje saai, maar ’s avonds door de duinen lopen met al die grote mensen en vooral ook de soldaten maakten op mij gróte indruk. Ik wist dat 4 mei voor mijn vader een belangrijke dag was omdat hij als jonge man tewerk werd gesteld in Duitsland, z’n jonge zusje heeft verloren als gevolg van een Duits bombardement in Amsterdam-Noord en zelf ternauwernood de oorlog heeft overleefd als gevolg van TBC en verhongering. Hij heeft één keer een poging gedaan om te vluchten boven op het dak van een trein, maar helaas werd hij bij Bad Bentheim gepakt door de Duitsers en is teruggestuurd naar Berlijn waar hem een zware straf te wachten stond. Toen Berlijn uiteindelijk werd bevrijd door de Russen, dreigde een dronken Rus mijn vader dood te schieten als hij niet snel zijn horloge afstond, hetgeen hij natuurlijk heeft gedaan. Vervolgens werd mijn vader op transport gezet naar het oosten richting Rusland. Weer moest hij vluchten, ditmaal voor zijn bevrijders die hem op transport hadden gezet naar Rusland.

Dit verhaal, in ‘a nutshell’, heb ik als kind vaker dan mij lief is moeten aanhoren en de dodenherdenking heb ik van kinds af aan altijd bewust meegemaakt. Ook later, toen ik getrouwd was, bleven mijn vrouw en ik samen met vrienden, trouw de dodenherdenking bezoeken. Ook onze kinderen, veelal in buggy’s en kinderwagens, moesten eraan geloven wanneer wij, meestal in Ouderkerk aan de Amstel de dodenherdenking bezochten alwaar tot onze grote verbazing en vermaak de lokale blaaskapel het telkens weer voor elkaar kreeg om het Wilhelmus zo vals te spelen dat er bij velen een niet te verbergen glimlach op het gezicht te zien was.

Met een vertraging van 2 jaar (corona) is het dan zover. Wij gaan met dezelfde vrienden naar Normandië om daar de vele oorlogsstranden, monumenten en begraafplaatsen met onze eigen ogen te aanschouwen. Het eerste dorpje dat we aan doen is Sainte Mère Église. Iedereen die de film “De langste dag” heeft gezien, kan zich ongetwijfeld de parachutist herinneren die bij de landing op onfortuinlijke wijze met zijn parachute bleef hangen aan de kerktoren en daar urenlang onder oorverdovend klokkenspel de oorlog een 50 meter onder hem heeft aanschouwd. Aansluitend gaan wij naar Omaha Beach en de Amerikaanse begraafplaats in Colleville. Het weer is schitterend en zeker de begraafplaats en het nabijgelegen museum is zeer indrukwekkend. Je wordt er stil van.

Je raakt ervan doordrongen hoe zinloos oorlog is en hoeveel mensen er hun leven hebben opgeofferd voor onze vrijheid. Ook nu is er weer een verschrikkelijke oorlog in Europa waar wij de uitkomst nog niet van kennen. Laten wij met z’n allen op 4 mei tijdens de twee minuten stilte de overledenen herdenken, maar vooral ook bewust wat liever voor elkaar zijn. “Reach out” naar je medemens. Wanneer wij goed met elkaar omgaan, dan is er geen ruimte voor oorlog.

Ernst de Jong

Foto: Sainte Mère Église (Ernst de Jong)

Gepubliceerd: 1 mei 2022 om 12:00 uur, geschreven door Elbert Huijts