Column Ernst de Jong: 'Citytrip'

Ernst de Jong is een 58-jarige geboren Amsterdammer die sinds 2006 in Nieuw Oosteinde woont. Hij werkte 28 jaar als handelaar in grondstoffen, maar timmert dit jaar als zelfstandig ondernemer aan de weg. Naast diverse opdrachten als Consultant en Interim Manager, verkoopt hij bestaand hout, uit Oost-Europa in de Benelux. Dit hout wordt weer gebruikt in het interieur of er worden weer meubels van gemaakt. Schrijven vindt hij leuk, vandaar dat hij zich aansloot bij de redactie van Radio Aalsmeer en nu ook als columnist. Iedere twee weken verschijnt er een pennenvrucht van zijn hand. Vandaag column nummer 57: ‘Citytrip‘.

Wat zijn de lente en de zomer toch heerlijke seizoenen. Ook in Nederland, mits het weer een beetje meehelpt, kan je genieten van de warme zon en de lange dagen. Het is een seizoen dat we meer buiten zijn. Gezellig op het balkon, in het park, of heerlijk op het terras achter een verkwikkend glas met koel bier. Ik zit zelf nog even met mijn laptop in de tuin genietend van een heerlijk geurende espresso. De geluiden van de vogels overheersen en Schiphol gebruikt vandaag, in ieder geval voor de inwoners van Aalsmeer, de juiste start en landingsbaan. Heerlijk wat een rust.  Ik ben voorzichtig een nieuwe citytrip aan het voorbereiden en onbewust, mede ingegeven door de actualiteiten van de dag, denk ik aan één van mijn vele bezoeken aan Odessa. Een stad die door velen tijdelijk van de bucketlist is verdwenen. Hopelijk verschijnt, binnen niet al te lange tijd, deze weer op de verlanglijstjes als een van de steden die je moet bezoeken. Laat ik je alvast een voorproefje geven.

Het toestel uit Wenen landt stipt op tijd op de luchthaven van Odessa. De deur van het toestel gaat open en ik voel meteen die zwoele wind van een warm voorjaar het de cabine binnenstromen. Elke keer verbaas ik me weer over de vele zwerfhonden die blaffend op de luchthaven rondlopen. Na de grenscontrole, die altijd weer zeer soepel verloopt op deze luchthaven, ontmoet ik de persoonlijke chauffeur van Igor in de aankomsthal. Wij kennen elkaar van eerdere ontmoetingen dus, na gezamenlijk een sigaretje te hebben gerookt als teken van oude vriendschap, brengt de chauffeur mij in zijn zeer luxueuze Lexus naar de OPPK tankopslag in de haven van Odessa. Igor staat mij al op te wachten. Gekleed in een aan alle kanten gescheurde spijkerbroek, dat in die tijd hyper hip was en nu nog steeds in het modebeeld te zien is, staat de oud-minister van Financiën van Oekraïne en tevens eigenaar van het OPPK tankopslagbedrijf mij op te wachten. De man is een echte Oekraïense Oligarch, Schathemeltje rijk en hij heeft zijn vermogen op vergelijkbare wijze vergaard als zijn Russische collega’s, kort na het uiteenvallen van de Sovjet Unie. Daar wil ik nu niet over uitweiden, want het verpest de spirit van een zomertrip en bovendien zouden we nog eens achter onze oren gaan krabben ons afvragend of de vele steun aan Oekraïne, of een versneld lidmaatschap van de EU, nu wel zo’n goed idee is. Anyway, Igor is in euforische stemming, niet zozeer omdat wij vandaag een meerjarig contract gaan afsluiten voor de huur van het tankopslagbedrijf, maar omdat zijn 2^e of 3^e vrouw zojuist is bevallen van een dochtertje. Net als onze Douwe weet Igor ook niet van ‘ophouwe’. 

Het tekenen van de contracten en het bespreken van de laatste uitstaande punten duurt niet lang en Igor, die dezelfde dag nog terug wil naar Kiev om zijn vaderlijke taken te vervullen, nodigt mij uit voor een late lunch of een vroeg diner. In mijn beleving is Odessa het Parijs van Oekraïne gelegen aan de Zwarte Zee. Wat een gezellige en vooral ook mooie stad. Voor de gelegenheid gaan wij naar een stijlvol restaurant gelegen aan de Deribasovskaya straat. Nog vóór Igor iets besteld had, stond er overheerlijke kaviaar en goed gekoelde wodka klaar om te toasten op het heuglijke feit dat Igor goed gewerkt had aan zijn nageslacht en wij de komende vijf jaar gegarandeerd, in ieder geval zakelijk, aan elkaar verbonden zouden zijn middels een 5-jarig huurcontract.

Na het eten vertrok Igor met zijn chauffeur naar Kiev. Een tocht van toch zeker vijf uur rijden. Ik had sterk de behoefte om even mijn benen te strekken en wandelde over de Primorsky boulevard naar de fameuze Potjomkintrappen. Deze trappen, bestaande uit tien kleinere trappen, gescheiden door tussenliggende plateaus, hebben een optische illusie waarbij je, wanneer je onder aan de trappen staat alleen de treden ziet en niet de plateaus en wanneer je bovenaan de trappen staat, zie je alleen de plateaus en niet de 192 treden. 

Het begint alweer te schemeren wanneer ik mij neervlij op het terras van Hotel Mozart waar ik de nacht zal doorbrengen. Ik bestel een flesje water om de laatste resten van de wodka uit mijn lichaam te spoelen en geniet van het uitzicht op het schitterend gerenoveerde Operagebouw. Een tafeltje naast mij zit een dame zoals die enkel en alleen voorkomen in de romans van bijvoorbeeld Konsalik. Ze had mooie blonde lokken, groene ogen en benen zo lang als de Eiffeltoren. We kwamen aan de praat en ze vroeg of ik zin had om te gaan biljarten in de stad. Helaas voor de lezers van deze column kan ik heel slecht biljarten en moest ik de volgende dag om 5 uur weer op om mijn vlucht te pakken terug naar Nederland. Ik heb de dame vriendelijk bedankt zodat zij haar jacht kon voortzetten. Toch was dit weer één van die zeldzame trips waar ik even de tijd had om de sfeer van de stad in mij op te nemen. Ik koester de herinneringen, maar dit jaar ga ik mij focussen op een van de andere Europese steden waar het goed toeven is, de zon royaal schijnt en een goede combinatie van cultuur en gastronomie gewaarborgd is.

Ernst de Jong

Foto: De opera in Odessa (Pixabay)

Gepubliceerd: 26 juni 2022