Column Jack Muller: 'Onder de Hogedijk'

Jack Muller, beter bekend als Mister Jack, is geboren in de gemeente Bloemendaal anno 1962 op de verjaardag van zijn moeder. Muzikant, auteur, eigen ondernemer, momenteel met vervroegd pensioen. Jarenlang met veel plezier op de Oosteinderweg gewoond, maar nu woonachtig in Rijsenhout. Schrijver van proza, columns, liedjes, kinderboeken en diversen boeken. Deze week Jacks vierde column: ‘Onder de Hogedijk.

Met naast mij een uitgeprinte routebeschrijving, reed ik zo’n 30 jaar geleden voor het eerst de Oosteinderweg op. Ik was meteen verkocht aan dit lieflijke laantje met tal van bruggetjes en veelal leuke huisjes. Ergens halverwege moest ik rechtsaf een wit bruggetje over en dan naar beneden. Na enig zoeken kwam er een wat stoffige man mijn kant oplopen en vroeg of ik iemand zocht. Ik vertelde hem dat ik auditie kwam doen bij een bandje en hij wees me meteen waar ik wezen moest.

De mannen van de band zaten al te wachten, dus ik kroop meteen achter het drumstel. “Kom maar op”, dacht ik. Vroeger speelde de band alleen Engelstalige nummers, maar nu wilden ze de overstap naar Nederlandstalig maken. Als ze dat van te voren hadden gemeld, was ik die hele reis naar Aalsmeer niet eens begonnen. Maar gaandeweg ging het er best stevig tegenaan en ik kreeg er wel een soort van vertrouwen in. Er werd zelfs gevraagd of ik niet wat harder kon slaan. Nou dat was niet tegen dovemansoren gezegd.

Na een uurtje rammen en elkaar muzikaal te hebben afgetast, waren we er beide wel uit. Dit kon weleens iets serieus gaan worden. Er was alleen één maar: er kwam na mij nog een drummer auditie doen. Voor de formaliteit zeg maar, want wij waren er wel uit. Althans, dat dacht ik. Onderweg naar mijn auto stond dezelfde stoffige man driftig te proberen een baal of drie kalk uit zijn overal en haren te kloppen.”En, gelukt?”, vroeg hij door de stofwolken heen.
“Tja, ik denk van wel.”
“Dacht ik wel. Ik heb net even staan te luisteren, knap drumwerk.”
Hij stelde zich voor als Chris en vertelde dat hij er een paar nieuwe oefenruimtes aan het bijmaken was. Na een kleine rondleiding van Chris was ik weer onderweg naar huis in de veronderstelling dat, na heel veel bandjes waarin we nooit verder gekomen waren dan het plaatselijke dorpshuis, het nu een keer raak was. Eindelijk zouden mijn onbegrensde ambities waar gemaakt gaan worden en ik rook de grotere podia al.

Maar het bleef stil, wel twee weken hoorde ik niets. Ik was er eigenlijk alweer klaar mee, tot de telefoon ging. Ze waren eruit, gefeliciteerd, ik ging de nieuwe drummer worden. “O”, zei ik verbaasd, “maar ik heb al een aanbod van een andere band gekregen die wel snel tot zaken kwam. Had je meteen maar spijkers met koppen moeten slaan, veel succes.” En ik hing druipend vol arrogantie op.

En dat succes kregen ze, tot op de dag van vandaag. En ik? Ik had helemaal geen aanbod van een andere band gekregen. Met mijn ongedurige eigenwijze kop zat ik thuis het chroom van mijn drumstel te poetsen. Wat een teleurstellend eind zult u denken, maar het was juist het begin van een hele mooie tijd. Niet veel later was ik weer op auditie op dezelfde locatie bij een andere band. Daar ben ik een slordige 20 jaar met veel plezier blijven hangen. De stoffige Chris werd mijn buurman en bijna hadden mijn maat Ed en ik de hele boel daar bij de Hogedijk overgenomen. De bank was al rond met ons, maar de gemeente deed niet mee in onze onbegrensde ambitie. Dit en duizend andere anekdotes gaan altijd door mijn hoofd als ik er weer eens voorbijrijd. Nee, beroemd ben ik gelukkig niet geworden, maar wel verschrikkelijk veel gelachen en er de mooiste tijd van mijn leven geleefd. Na heel veel foute en verkeerde keuzes in mijn stormachtige leven, had ik eindelijk eens de goede beslissing genomen, zo zat ik mij te bedenken in de blokhut aan de Hogedijk. Althans, zo dacht ik toen. Niet wetende dat de echte storm nog moest komen.

Jack Muller

Foto: Pixabay

Gepubliceerd: 17 juli 2022