Column: 'Aan hen die vielen'

Op radioaalsmeer.nl verschijnt iedere zondag een nieuwe column geschreven door en voor een Aalsmeerder of Kudelstaarter. Deze week columnist: Henk van Leeuwen. Zijn derde column is getiteld:  ‘Aan hen die vielen’.

Januari is bij uitstek de maand om in een behoorlijke depressie te geraken. De maand januari begon net zoals december was geëindigd, nat en somber. Hoewel de dagen weer zijn gaan lengen (ik merk er nog niets van) kon ook de al lang aangekondigde vorstperiode mijn gemoed niet opvrolijken, daar was hij te kort voor. De schaatsverkopen gingen kortstondig door het dak en de schaatsverkopers konden gerust zijn, voorlopig zie je de schaatsers niet meer terug voor het slijpwerk, de opwarming van de aardkloot doet grondig zijn werk.

In december ontvielen ons Henk de Gooijer en André Mulder, beiden iconen uit het bloemenvak, elk op hun eigen gebied. Henk, als oud bloemenexporteur en Bloemenlustkenner, kende ik van de Historische Tuin waar hij de bloemeninkoperswedstrijd ‘de Gouden Knop’ jarenlang regelde. En als ik met de rondvaartboot door de ringvaart voer en dus door zijn achtertuin, werd ik steevast begroet door een vriendelijk gezicht en een opgeheven glas witte wijn als groet.

André kende ik wat minder goed, voornamelijk door het zwaaien vanuit de prachtige achtertuin gelegen aan de sloot achter de Stommeerweg. In het voorjaar bloeien er uitbundig diverse rododendrons en Japanse azalea’s, een lust voor het oog. Uit alles bleek zijn bewondering voor alles ‘wat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit’.

Wat mij meer trof en waar ik nog niet zoveel over heb gelezen, was het overlijden van Jan van Dillewijn. Mijn jeugd bracht ik door in de Chrysantenstraat, in de schaduw van de Centrale Aalsmeerse Veiling. Daar woonde ook Jan op nummer 33. En daar had zijn vader een handeltje in papier en benodigdheden voor de bloemen en plantenhandelaren van de veiling. Wij als ‘de jongens uit de buurt’ verdienden een centje bij door oude kranten bij de mensen op te halen, uit te vouwen en die bij Jan in te leveren.

Met Jan in de buurt, was altijd wat te beleven. Om Jan hing altijd een sfeer van ondeugende baldadigheid die wij zeer waardeerden en die niet zelden verkeerd uitpakte. Een belevenis die mij altijd is bijgebleven en treffend is voor Jan zijn plezier in het leven, is de volgende. Zoals in elke buurt in de jaren ’70 zwierven er na schooltijd altijd jongens in het rond die zich met elkaar vermaakten met voetballen, stoepranden en meer van dat soort vermaak. Zo ook in de buurt van de CAV. Een prachtige overdekte speelplek, maar niet vrij toegankelijk als je daar niets te zoeken had. En altijd was er de vrees voor portier Jan Berlang die je per omgaande hardhandig de veiling uitstuurde als je er niet te zoeken had.  Maar met handelaar Jan bij je, had je niets te vrezen.

Op een middag, het was druk in de veiling, liepen we samen met Jan en zijn prachtige Ierse setter Jasper de veiling in om wat spullen bij een bloemenkoopman te bezorgen. Een van ons was Pieter, die een overmatige fascinatie had voor zwarte drop en die toevalligerwijze naast Jan woonde in de Chrysantenstraat. Voor drop mocht je Pieter zelfs wakker maken, dat was bij iedereen bekend. Zo ook bij Jan. Op een ongelukkig moment moest hond Jasper een grote boodschap en nam een bekende hurkende houding aan. De aangenomen houding van hond Jasper deed alarmbellen afgaan bij Jan, want een riekende drol in de veiling zou Jan (van Jan) een forse berisping opleveren. Hij pakte een oude krant en hield deze op zijn handen bij het achterwerk van hond Jasper. Hond Jasper deed zijn gemak op de handen van Jan  die daarmee een kleine ramp afwendde. Pieter die een beetje achteraanliep had niets van dit voorval in de gaten, hond Jasper liep opgelucht verder en Jan die met het riekende gevolg in zijn handen liep, bedacht plots dat Pieter wel trek in drop zou hebben en gooide het geval met de kreet: “Hier Pieter, drop!!” De gevolgen waren voor Pieter niet te overzien. Hij zag wat bruins zijn kant opkomen en de kreet ‘drop!’ deed hem opveren hetgeen hij beter niet had kunnen doen. Hoe het verhaal verder is afgelopen weet ik niet meer, maar wel dat wij spoorslags de veiling verlieten.

Pieter woont al lange tijd in België, of dit voorval de reden van zijn emigratie is geweest weet ik niet. Met ‘buurman’ Jan van Dillewijn hebben we nog meerdere voorvallen beleeft, maar dit was het voorval wat mij als eerste te binnen schoot bij het zien van zijn advertentie op pagina 4 van de Nieuwe Meerbode. Zo stond Jan in het (zaken)leven en zorgde hij bij velen ongetwijfeld voor een glimlach op het gezicht. Januari kon niet slechter beginnen met deze advertentie op pagina 4.

Henk van Leeuwen (voorheen Chrysantenstraat 7)

Henk van Leeuwen (wie kent hem niet) is 65 jaar jaar geleden geboren op zolder bij opa en oma Van Leeuwen en woont, op een jaar na, zijn hele leven in Aalsmeer. Als Dipper medeverantwoordelijk voor het ontstaan van de Pramenrace en Plaspop. Maar Henk is ook bestuurslid van de stichting Historisch Aalsmeer, een goede bekende van Sinterklaas en Radio Aalsmeer. Zijn boterham verdient hij als schipper bij Westeinder Rondvaart en is ook nog eens onbezoldigd havenmeester op het Praamplein. Met recht een ere-burger van Aalsmeer.

Gepubliceerd: 14 januari 2024