Column Truus Oudendijk: "Ophokplicht"

Met het verdwijnen van het Witte Weekblad, verdween ook het overbekende kettinggesprek en de column van Truus Oudendijk. Gelukkig hoeven de fans van de wekelijkse kijk op de wereld door deze Aalsmeerse niet lang te missen. Truus: “Om een beetje structuur in het leven te houden –dat wordt ons aan alle kanten aangeraden- zet ik vanaf nu elke woensdag, de dag dat ik hem normaal bij de krant inleverde, mijn column op social media en dus ook op www.radioaalsmeer.nl. Onder de kop: Breek in de Week. Leek mij een toepasselijke titel.”

En uiteraard zette Truus deze week haar gedachten op papier over de coronacrisis.

Ophokplicht

Ik voel mij als de koningin van Lombardije. Ik wuif eens hier en wuif eens daar: dag lieve mensen, wat fijn dat ik jullie zie. Gaat alles goed? Soms werp ik een kushand, hoewel ik geloof dat dat op het ogenblik ook ‘not done’ is. Maar knuffelen mag niet meer en je moet toch wat. Voor mij is het wennen. Ik ben nogal lijfelijk en omhels alles en iedereen: de hond, de kat van de buren, de buren zelf, de kindjes van de buren en natuurlijk mijn eigen kinderen en kleinkinderen. Zelfs mijn kippen krijgen af en toe een knuffel. Dat wordt afkicken.

Toen twee weken geleden de burgemeester in een persgesprek zei: ‘laten we nog niet de scholen sluiten, ik breng mijn kind ook gewoon nog naar de crèche’  dacht ik: wat een verstandige man, ik ben het helemaal met hem eens. Niet meteen paniek maken. Inmiddels is de wereld up side down, maar in die week ben ik nog wel leuk naar het strand geweest. Het was hondenweer, geen hond te bekennen, behalve de onze. De viskraam stond er nog, maar het bakje kibbeling en het broodje haring mocht niet ter plekke genuttigd worden. Wij hebben heerlijk achter glas geluncht, in onze auto, uitzicht op de boulevard.

Officieel hoor ik tot de risicogroep, qua leeftijd, niet qua gezondheid, want ik ben kiplekker en in uitstekende conditie. En datzelfde geldt voor mijn wederhelft. Vorige week hebben we daarom ook gewoon nog op onze  kleinkinderen gepast. Mijn zoon probeert een bedrijf overeind te houden en mijn schoondochter helpt als huisarts een praktijk draaiende houden. De patiënten die binnenkomen behandelt ze met handschoenen aan en een masker op. En dan zal ik zeggen: sorry ik durf die kinderen niet aan? We zijn voorzichtig, alle afspraken met vrienden zijn afgezegd, we nemen buiten de deur– ik moet nog wel eten kopen en de hond moet er ook uit- die anderhalve meter afstand in acht en dat doen er meer. Dat was te zien bij de visboer op het Raadhuisplein. Daar heb ik ook mijn steentje aan bijgedragen, want iedereen die nieuw aan kwam lopen richting kraam heb ik gelijk toe geroepen: ‘Ja hallo mensen, hier is de rij, kom maar tussen de auto’s staan.’ Eens een bemoeial altijd een bemoeial. Toch snap ik die mensen die naar het strand en Bloesempark gingen ook wel. Even lekker uitwaaien, frisse lucht, de zinnen verzetten. Dat ze massaal dezelfde kant opreden komt omdat we nou eenmaal kuddedieren zijn en niet zo creatief in het bedenken van alternatieve locaties.

Saamhorigheid en solidariteit zijn de sleutelwoorden van dit moment. Daar heb ik de eerste week wel kanttekeningen bij gezet. Over wc papier ga ik het niet meer hebben; te stom voor woorden. Maar al die andere lege schappen in de supermarkt; geen groente meer te bekennen. Ik ben gelijk in de kampeerstand gegaan. Alsof ik in de woestijn van Namibië zat: wat ligt er in de winkel? En wat kan ik daar van maken? Blijkt nog verrassend veel te zijn.

Foto: © Radio Aalsmeer | Truus Oudendijk

Gepubliceerd: 28 maart 2020