Column 'Breek in de Week': Tulpenbollen

Met het verdwijnen van het Witte Weekblad, verdween ook het overbekende kettinggesprek en de column van Truus Oudendijk. Gelukkig hoeven de fans van de wekelijkse kijk op de wereld door deze Aalsmeerse niet lang te missen. Iedere woensdag om 12.00 uur verschijnt de column op de website van Radio Aalsmeer. Onder de titel ‘Breek in de Week’ de wekelijkse kijk op de wereld om ons heen door Truus Oudendijk. Deze keer: “Tulpenbollen”.

Als deze ongein afgelopen is -en dat gaat echt een keer gebeuren- kan ik een kookboek schrijven gebaseerd op wat er in tijden van crisis in de winkel ligt. Met als motto: tulpenbollen, maar dan anders. De eerste week van onze ophokplicht was de supermarkt angstvallig leeg. Het enige dat ik tegenkwam in het groenten vak was een eenzame knolselderie. En het is niet te geloven wat je daar voor lekkers van kan maken. Knolselderiesoep met een laatste restje champignons en zalm met gebakken reepjes knolselderie. Ik ging uit gebrek aan wat anders die week de winkel uit met een paar zakken gedroogde peulvruchten. Gewoon ouderwets bonen en erwten een nacht in de week. Kwamen heel leuke dingen uit. Chili sin carne met vega gehakt, want het vlees was ook op. Niet erg, want daar knap je toch niet van op. Maar ook heerlijke eigengemaakte humus met gedroogde tomaten en een schep pindakaas bij gebrek aan sesampasta. De rest van de kikkererwten heb ik geserveerd met kip en een zak oude spruiten van de week ervoor. Bleek een zeer verrassende combinatie.

Hamsteren vind ik idioot. Is nog een jeugdtrauma. Mijn moeder had altijd een kelder vol met blikken en potten, dus de bom kon vallen, of de Russen komen, wij zouden nog weken overleven van haar voorraad. Moesten we wel in de kelder gaan wonen tussen al die blikken, waarvan de meesten al over de datum waren. ’Gooi toch eens wat weg’ zei ik vaak. Geen sprake van. Mijn vader had een diepvries vol met kippen. En oorlogssyndroom noemde hij dat. Ze hadden beide de hongerwinter meegemaakt.

In de supermarkt ontstaat trouwens een raar fenomeen, door die verplichte anderhalve meter afstand. Iedereen is daar heel alert op en dat zorgt voor schichtige reacties. Ik stond in het pad te wachten tot manlief, met onze kar de bocht om zou komen. Daar werd een andere klant, die op zoek was naar een bepaald product nogal onrustig van. Ze dacht waarschijnlijk dat ik in hetzelfde vak wilde neuzen en ging gauw opzij om mij een kans te geven. Ik voelde me een beetje schuldig, want ik stond eigenlijk gewoon wat te niksen.

Wij gaan nog steeds samen boodschappen doen, dat mag, als we maar allebei een kar meenemen. Erg handig want op die manier houd je ieder ander op een afstand. En er ligt genoeg aan etenswaren, ik doe het met wat er op dat moment beschikbaar is. Het enige wat ik mis is de kapper.

Tekst: Truus Oudendijk

Foto: Truus Oudendijk

Gepubliceerd: 1 april 2020