Column Truus Oudendijk: "Kaartclub"

In een van onze lokale supermarkten zit een mevrouw achter de kassa die erg veel lijkt op de schoonmama van mijn dochter. Zelfde uitstraling, zelfde stem en ook dezelfde duidelijkheid en kordaatheid. Zo’n no-nonsens type. Ze heeft altijd iets heel herkenbaars. Het is linksom of rechtsom, hooguit rechtdoor, maar andere richtingen zijn er niet. Ik stond in de winkel met het plan om een nieuwe set speelkaarten te kopen. Na maanden eenzame opsluiting had ik mijn vriendinnen zo ver gekregen om een middagje te komen kaarten, een paar uurtjes canasta spelen, geflankeerd door thee met zelfgebakken rabarbertaartjes uit eigen tuin, kaasje, nootje, glaasje Aperol spritz. Wat kan daar mis aan zijn? De tafel in mijn serre is ruim 2 meter lang en als we ieder op een hoek gaan zitten, een beetje achteroverleunen, dan halen we vrij vertaald die anderhalve meter wel. De deuren zet ik wel een beetje open voor wat frisse wind, niet teveel anders waaien de kaarten weg, maar net genoeg om eventuele virussen te verjagen. Een van de vriendinnen is een beetje huiverig, durft het eigenlijk niet aan, maar wil geen spelbreker zijn.

Om het gevoel van veiligheid te versterken leek het me een goed idee om een setje verse kaarten te kopen. Kon ik ze nog ingepakt presenteren. Maar die hingen er dus niet in de supermarkt. Ik vroeg er de kassière naar. Legde de situatie uit: Ik zoek nieuwe kaarten vanwege een beetje bange vriendin met corona angst. “U bent gek” zei ze. “dat moet u helemaal niet doen. U zegt gewoon dat u alle kaarten hebt afgelapt. Je moet mensen niet wijzer maken dan ze al zijn. Wat een flauwekul. Hetzelfde als honderd keer je handen wassen. Ik peins er niet over, de vellen hangen erbij. Dat deed ik normaal al niet, doe ik nu ook niet.” Heerlijk mens, ik was het roerend met haar eens en voelde me zelfs een beetje gerustgesteld. Gelukkig nog iemand die wat nuchter blijft.

Datzelfde gevoel had  ik van de week bij Jan Terlouw, die in een praatprogramma zei: ik geloof niet in besmettingen hier aan een tafel. Wijze man, volgens mij heeft hij gelijk. Dat geloof ik namelijk ook niet. Met zijn allen dansend, zwetend, snuivend en zuipend op een of ander feest lijkt mij een stuk gevaarlijker. Maar goed dat soort bijeenkomsten hebben mij nooit zo geïnteresseerd en nu ben ik er gewoon te oud voor. Was ik in het begin nog een beetje schichtig als ik ondanks het negatieve advies toch gewoon mijn kinderen ontving, in Zweden ben ik dat gevoel van burgerlijke ongehoorzaamheid kwijtgeraakt. Daar ging het leven zijn gewone gang. “Laten we alsjeblieft normaal doen mam”, zei mijn dochter. “We zitten ons hele leven al met elkaar aan tafel, dat blijven we gewoon doen. En je krijgt ook een kus van me”. En dat is prima bevallen. Tot nu toe heb ik er niks van opgelopen.

Foto: Truus Oudendijk

Gepubliceerd: 27 mei 2020 om 18:13 uur, geschreven door Elbert Huijts