Column Ernst de Jong: 'WK voetbal in Qatar'

Ernst de Jong is een 56-jarige geboren Amsterdammer die sinds 2006 in Nieuw Oosteinde woont. Hij werkte 28 jaar als handelaar in grondstoffen, maar timmert dit jaar als zelfstandig ondernemer aan de weg. Naast diverse opdrachten als Consultant en Interim Manager, verkoopt hij bestaand hout, uit Rusland in de Benelux. Dit hout wordt weer gebruikt in het interieur of er worden weer meubels van gemaakt. Schrijven vindt hij leuk, vandaar dat hij zich aansloot bij de redactie van Radio Aalsmeer en nu ook als columnist. Iedere twee weken verschijnt er een pennenvrucht van zijn hand. Vandaag column nummer 24: ‘WK voetbal in Qatar’.

Er gaat niets boven de zaterdagochtend, met een volle pot geurende koffie. Mijn vrouw en ik lezen de twee traditioneel goedgevulde zaterdagedities van de kranten waarop we geabonneerd zijn. Wij hebben even geen haast en nemen net even iets meer de tijd voor alle achtergrondinformatie, de columns van collega’s die veel professioneler zijn dan ik, en het actuele nieuws van de dag. Op het moment dat ik een artikel wil lezen over Qatar, komt onze dochter binnen. Ze heeft er weer een week van hard studeren aan de universiteit op zitten. In de weekenden wil ze nog weleens langskomen voor de gezelligheid, voor het dumpen van de vuile was en om te genieten van een paar heerlijke maaltijden. Ook spreekt ze regelmatig af met vrienden en vriendinnen uit Aalsmeer van de lagere of van de middelbare school. Natuurlijk kwam haar klasgenootje Thirsa ter sprake, die kandidaat staat voor de 2^e kamer. Hoe leuk zou het zijn als heel Aalsmeer haar, middels voorkeurstemmen, in de Tweede Kamer weet te krijgen. Maar dan valt het oog van mijn dochter op het artikel waaraan ik net wilde beginnen: WK voetbal in Qatar en de vele gastarbeiders die tijdens de bouw van de stadions zijn overleden. Het gevolg van moderne slavernij in het Midden-Oosten. Zoals het jonge studentes betaamt, krijg ik meteen een vurig betoog dat wij als Nederland het toernooi moeten boycotten, want het zou toch schandalig zijn dat we genieten van een spelletje voetbal op een groene mat die inmiddels rood kleurt als gevolg van de vele overleden gastarbeiders die onder onmogelijke omstandigheden de stadions hebben moeten bouwen.

Dat het gedaan was met de rust om op mijn gemakje de krant te lezen, genietend van een kopje koffie, was wel duidelijk. Het gegeven dat er nu een discussie zou volgen, waarbij een sportief evenement door mijn neus geboord zou worden indien mijn dochter het voor het zeggen zou hebben, maakte het dat ik serieus probeerde te zoeken naar de juiste argumenten om toch het WK doorgang te laten vinden.  Dat bleek nog niet zo gemakkelijk.

De makkelijke optie is om schande te spreken van de omstandigheden waaronder de gastarbeiders in de brandende zon hebben moeten werken en vervolgens toch gewoon ons nationaal voetbalteam daarheen sturen en te doen alsof er niets aan de hand is. Erop vertrouwen dat onze overheid het tijdens het toernooi ter sprake zal brengen, is natuurlijk een doekje voor het bloeden wat niemand kan geloven. Maar moet je dan het toernooi boycotten? Wat los je ermee op? Hebben we juist in deze bizarre tijd niet de behoefte aan een mooi sportevenement?

Na over en weer naar elkaars argumenten te hebben geluisterd, kwamen we tot de volgende, voorlopige conclusie. Ja, organisaties zoals de FIFA moeten hard aangepakt worden, zodat er wordt voorkomen dat de corruptie in het selectiebeleid van, in welk land het toernooi georganiseerd moet worden, tot het verleden behoren.  Natuurlijk moeten er ook eisen gesteld worden aan het organiserende land over het hoe en onder welke omstandigheden de faciliteiten gebouwd gaan worden, zodat dit in de toekomst niet nog eens gebeurd. Dit is mooi gezegd maar het doet geen recht aan de overledenen en de nabestaanden. Er is aan deze mensen onrecht gedaan, enkel en alleen omdat Qatar op zoek was naar veel en vooral ook goedkope arbeidskrachten. Gaan we over enkele eeuwen weer sorry zeggen?

Wellicht is het een idee wanneer de voetbalspelers met rouwbanden spelen en voor elke wedstrijd 1 minuut stilte houden ter nagedachtenis aan de overledenen. Misschien moeten we de druk op de sponsoren zo hoog opvoeren, dat ze 10% van hun “Toernooi sponsorbudget“ reserveren om de nabestaanden te voorzien van een financiële ondersteuning. Ik ben ervan overtuigd dat de vele sponsoren, zoals Budweiser, Adidas, Coca-Cola of Hyundai, allemaal wel een CSR-policy hebben waarin ze bijvoorbeeld ook de ‘Modern Slavery Act’ onderschrijven. Het is nu hun kans om de wereld te laten zien dat deze ‘policies’ niet voor de bühne zijn, maar daadwerkelijk omarmd worden door deze multinationals, teneinde ook het verschil te maken door verantwoording te nemen en je niet te verschuilen achter de FIFA. Wij kunnen het onrecht dat de betrokkenen is aangedaan niet terugdraaien. Wij kunnen, door voldoende publiciteit voor de hiervoor genoemde acties, wel de FIFA en het gastland Qatar zodanig in hun hemd zetten, dat de kans op herhaling aanmerkelijk kleiner wordt. Daarnaast moeten we ook blijven geloven in het feit dat sport verbroedert en het een middel is om verschillende culturen bij elkaar te brengen.

Ernst de Jong

Foto: Pixabay

Gepubliceerd: 21 maart 2021 om 12:00 uur, geschreven door Elbert Huijts