Column Ernst de Jong: 'Kat en muis spel'

Ernst de Jong is een 56-jarige geboren Amsterdammer die sinds 2006 in Nieuw Oosteinde woont. Hij werkte 28 jaar als handelaar in grondstoffen, maar timmert dit jaar als zelfstandig ondernemer aan de weg. Naast diverse opdrachten als Consultant en Interim Manager, verkoopt hij bestaand hout, uit Rusland in de Benelux. Dit hout wordt weer gebruikt in het interieur of er worden weer meubels van gemaakt. Schrijven vindt hij leuk, vandaar dat hij zich aansloot bij de redactie van Radio Aalsmeer en nu ook als columnist. Iedere twee weken verschijnt er een pennenvrucht van zijn hand. Vandaag column nummer 46: ‘Kat en muis spel’.

Net als vele mensen, ben ik een week lang in isolatie gegaan vanwege Corona. Ook mijn vrouw moest dientengevolge vijf dagen in quarantaine. Erg onhandig en nogal saai, omdat je geen boodschappen mag doen, geen mensen mag ontmoeten, en wij, hoewel in één huis, gescheiden van elkaar leefden.

Daar mijn symptomen te verwaarlozen waren ben ik maar van lieverlee in de tuin gaan werken. Tot mijn grote verbazing en ergernis zag ik in een hoekje van de tuin een soort massagraf van stinkende kattendrollen. Ik heb met een grote schop de drollen opgeschept en in de GFT-bak gegooid. Op de plek waar ik de uitwerpselen van de kat was tegengekomen heb ik takjes met scherpe doornen neergelegd, in de hoop dat dit de kat zou doen besluiten om voortaan z’n behoefte bij de buren te doen.

Een dag later, ervan overtuigd dat ik een afdoende oplossing had gevonden, zag ik tot mijn grote teleurstelling dat de kat de takjes een beetje opzij had geschoven en weer een nieuwe drol in mijn tuin had gedeponeerd. Ik moest een nieuwe strategie verzinnen en besloot regelmatig te gaan wachtlopen en de boel te inspecteren. Nu ben ik geen kattenhater, maar ik was vastbesloten om de kat de schrik van zijn leven te bezorgen zodat hij nóóit meer in de buurt van mijn tuin zou komen. De afweging was een emmer koud water over de brutale indringer gooien of de kat vangen en z’n kattensnoetje in zijn eigen drol duwen. Vele scenario’s, die ik niet verder zal omschrijven, kwamen in mijn gedachten voorbij. Laten we eerlijk zijn, een week in isolatie leven geeft je de tijd om dit soort absurde tactieken uit te werken.

De volgende ochtend was het raak, een mooie kat met blonde gouden haren en bloedmooie lichtblauwe ogen kwam aan paraderen met een tred zoals je dat eigenlijk alleen bij paarden ziet die in draf in de manegebak rondlopen. Wat een mooi beest… Daar stonden we dan tegenover elkaar. De kat totaal niet verstoord vanwege mijn aanwezigheid in ‘zijn’ sanitaire ruimte en ik totaal van stuk gebracht door het mooie dier dat heel zelfbewust naar mijn tuin liep. Daar gingen mijn strategieën en vele kwaadaardige gedachten wat ik die kat allemaal aan zou doen. Eerlijk is eerlijk, ik smolt gewoon bij het aanzien van dit schitterende beest. De kat liet het zich welgevallen dat ik hem even aaide en ik ben naar binnen gegaan.

Deze slag heeft de kat gewonnen, maar ik geef niet op. Zodra het voorjaar aanbreekt, ga ik wat planten in de tuin neerzetten waar de kat niet van houdt, zodat ik wél kan genieten wanneer hij of zij voorbij- loopt om wellicht ergens anders z’n behoefte te doen. Wij komen er samen wel uit.

Ernst de Jong

Foto: Pixabay

Gepubliceerd: 23 januari 2022 om 12:00 uur, geschreven door Elbert Huijts