Column Ernst de Jong: 100 jaar bijzonder onderwijs

Ernst de Jong is een 56-jarige geboren Amsterdammer die sinds 2006 in Nieuw Oosteinde woont. Hij werkte 28 jaar als handelaar in grondstoffen, maar denkt momenteel na over zijn toekomst. Schrijven vindt hij leuk, vandaar dat hij zich aansloot bij de redactie van Radio Aalsmeer en nu ook als columnist. Iedere twee weken verschijnt er een pennenvrucht van zijn hand. Vandaag column nummer 5: ‘100 jaar bijzonder onderwijs: uiterste houdbaarheidsdatum nabij?’.

In 1920 kwam de nieuwe Onderwijswet tot stand. Hierin is vastgelegd dat bijzondere scholen recht hebben op dezelfde financiële steun van de overheid als openbare scholen. Als gevolg hiervan gingen protestanten naar de christelijke school, katholieken naar de katholieke school en andersgezinden naar de openbare school. Zo was het ongeveer  de afgelopen 100 jaar. Daarnaast zijn er natuurlijk , in de loop der jaren andere vormen van confessioneel en andere vormen van bijzonder onderwijs bijgekomen. De Nederlandse samenleving werd een groot deel van de 20ste eeuw gekenmerkt door een sterke verzuiling. Alles was lekker overzichtelijk. Ik kom uit een katholiek milieu dus toen ik mijn eerste communie ging doen rond m’n 7^e levensjaar, deed de hele klas dat. Toen ik op mijn 15^e naar een dansschool ging dan was dat een katholieke dansschool  Het voelde veilig en vertrouwd.  Maar om ons zelf niet te kort te doen, moeten we de moed hebben om het systeem van bijzonder confessioneel onderwijs helemaal over boord te zetten. Ik ga je aan de hand van voorbeelden duidelijk maken waarom ik tot deze conclusie ben gekomen.

Andere taal
Ik was een jaar of 5 en genoot van een vakantie in Frankrijk in een klein badplaatsje aan de Atlantische oceaan. Bewapend met een emmer en een schepje bouwde ik geheel naar eigen inzicht mijn versie van de Nederlandse Delta-werken, al was ik me daar toen weinig van bewust. Een Frans jongetje van mijn leeftijd kwam mij helpen. We spraken een andere taal, maar we begrepen elkaar zonder moeite. Hij had kort dik kroeshaar en tanden die mooi afstaken tegen zijn bruine huid. Ik had een T shirtje aangekregen om me te beschermen tegen de felle zon. Dit tafereeltje heeft zich die vakantie bijna dagelijks herhaald. Dat de jongen geen Nederlands sprak of een andere huidskleur had, deerde niet. Ik had een vriend!! Zoals alleen jonge kinderen ongecompliceerd vrienden kunnen maken en  met elkaar kunnen spelen.

Als we ouder worden dan laten we dat blijkbaar los. We worden beïnvloed door onze gebruiken waarvan we geleerd hebben dat dit de goede manier is. Let op, niemand moet zijn cultuur en gebruiken overboord gooien, integendeel. Maar stel je nu toch eens voor dat alle kinderen naar openbare scholen gaan waar er méér aandacht is voor diverse religieuze uitingen dan nu het geval is op confessionele scholen. Hoe goed zou het zijn als als een jongen of meisje van Joodse of islamitische achtergrond meegaat wanneer ik mijn 1e communie doe of wanneer ik word uitgenodigd voor het Suikerfeest of een Bar-mitswa van een klasgenootje. Het zal ons helpen vrienden te maken, zoals ik dat deed op het strand in Frankrijk, met iemand die wellicht een andere achtergrond of geaardheid heeft.

Investeren in onze kinderen
Op natuurlijke wijze zal discriminatie verdwijnen en een sfeertje waarbij alle partijen zich in de media profileren ergens voor of tegen te zijn, zal dan niet aan de orde zijn. Natuurlijk is wetgeving belangrijk, maar we hebben de laatste decennia geleerd dat wetgeving alleen niet de oplossing is. Volwassenen zijn blijkbaar ergens teveel vastgeroest in hun oude gewoontes en niet meer in staat open te staan voor nieuwe invloeden. Laten we daarom investeren in onze kinderen. Wanneer wij ze naar de crèche of school sturen waar iedereen naar toe gaat, ongeacht afkomst, geaardheid, huidskleur of geloof, dan ga je meemaken dat over enkele jaren de kinderen ons leren hoe om te gaan met mensen van een andere komaf.

Ernst de Jong

Foto: Pixabay

Gepubliceerd: 5 juli 2020 om 12:00 uur, geschreven door Elbert Huijts